Gijs was vroeger een fervent wandelaar. Jaren geleden kampeerde hij met zijn gezin in Hospital de Orbigo, een klein Spaans dorpje aan de “Camino Frances”. Een eeuwenoude pelgrimsweg naar Santiago de Compostella. Daar bezwoer hij zichzelf om ooit die pelgrimstocht zelf te maken, te voet. Jarenlang heeft hij veel gewandeld. Hij genoot van de wisselende seizoenen, donker of licht,
in stromende regen en onder de brandende zon, Gijs trok zijn wandelschoenen aan en trok eropuit. Totdat zijn knie spelbreker werd. Het wandelen ging niet meer. Wat nu? Hier volgt een verslag van Gijs over zijn eerste lange fietsreis naar Rome.
Zomer 2021 | Hoorn – Rome
Wel, mijn arbeidsleven zit op. Ik schafte mij een onfatsoenlijk dure fiets aan en… ben gaan fietsen! Tjonge, een wereld ging voor mij open. Wat een ontdekking! Gewóón fietsen. En hoe. Wat is Nederland uitstekend geoutilleerd voor fietsers. Wist ik niet. Knooppunten- en langeafstandsroutes ontdekt. Enthousiaste fietsbladen, GPX-files op de telefoon. Veel geleerd het afgelopen jaar. Maar als luie wandelaar ben ik ook een luie fietser. Ik hoef niet het wiel twee keer uit te vinden. Afgelopen winter dus veel geëxperimenteerd met allerlei fiets-apps.
Ik leerde vooral dat de kortste weg niet altijd de slimste is. Mijn gebruikte fietsapp: Naviki, (gratis) voldoet prima. Een schitterend Rijn-fietspad (E5) voerde mij naar Straatsburg, waar ik mijn zoon ontmoette, die in de Jura woont. Vanuit Morteau (F) in de Jura twee dagen bijgekomen van de eerste 900 km. Kleren wassen, samenzijn met de Franse kleinkindjes, trots met hun ‘Opa Hollandais’ naar de film etc.
En vanaf Straatsburg begonnen de eerste venijnige heuvels. Afzien! 20 kg fiets en 20 kg bagage is best zwaar voor een laaglander als ik. Vanuit Morteau, via Lausanne, richting Bern. Wennen aan de Zwitserse fietspaden en aanduiding. Via mondain Interlaken de Furka- en Grimselpass omhoog. Het échte werk! Langzaam, heel langzaam en bij behoorlijke steiltes uitpuffen met één voet tegen de vangrail terwijl massa’s motoren je voorbij racen. Eindelijk boven. Stuk. Stralende dag. IJsschotsen op het bergmeertje, kaarsje bij Maria, een Eis grot. Voort maar weer. Met ’n rotvaart naar beneden, vól in de teugels… pas op, niet te hard! En ja hoor, ik was er al bang voor, wéér omhoog! Aan de voet van de Gotthard een prachtig kampeerplekkie gevonden en in de plaatselijke jeugdherberg mocht ik douchen en aanschuiven om een uiterst voedzame linzenmaaltijd te verslinden. Hoe heerlijk is dan zo’n goddelijke potje bier!
De volgende dag de Gotthard strasse omhoog. Zag er erg tegenop. Het zou slechts een paar uurtjes klimmen worden, was mij verteld. Eindelijk boven op 2106 m. Stralende dag, maar o zo koud. Snel een paar foto’s. En dan die afdaling. Talloze haarspelbochten stijl omlaag. Klinkerweg. Oppassen. Niet te snel, pompend remmen. Ondanks alle aangetrokken kleren, plus winddicht regenpak, volledig versteend en verkleumd aangekomen in een bergdorpje waar de mensen in korte broek schaamteloos op terrasjes zaten…
En duur! Oef, wat weten die Zwitsers van prijzen. Doorfietsen dus, vochtige tent, slaapzak en mijzelf pijlsnel opgewarmd in warme Italiaanse zon.
Fietsen, fietsen, en fietsen, Zo snel mogelijk Zwitserland uit. Een prima kampeerplek gevonden in verlaten park in Como (I). Natuurlijk een pizza en ontzweten in het Comomeer, heerlijk. Finale Europees kampioenschap voetbal. Italië won. Gejuich en vreugdekreten hielden mij uit de slaap.
Bellinzona volgde. Dan die verrukkelijke Povlakte. Voorlopig niet meer stijgen en dalen. Fantastisch! Mooie natuur, rust, stilte. Ander land, andere geuren. Maar wel gek langs die bruine Po, veel over dijkjes gereden en nauwelijks de mogelijkheid om het dorpje te bezoeken. Alsof ze geen mensen willen ontmoeten. Gelukkig brood, water en een reservemaaltijd altijd paraat. Dan Parma, Modena en vervolgens majesteitelijk Florence. Camping onvindbaar en uiteindelijk gesloten. Een hostel bood uitkomst. Prima plek. Kamer alleen. Het jeugdherberggevoel, net als vroeger. Twee dagen gebleven. Tijd om de remblokjes te vervangen, ze hadden de Alpen niet overleefd.
Na twee dagen rust weer in het zadel. En het weer bleef maar goed. Prachtige kampeerplekken onderweg. Soms ook minder, soms weggestuurd door de politie. Het was al schemerig. Geen beste tijd om iets anders nog te zoeken. Bij toeval stuitte ik op een aantal woonwagens met zigeuners. ‘Kampers’ noemen we ze hier. Opgeschoten rokende jongens gaven via de zigeunerbaas toestemming. In het stikke donker de tent opzetten. Wat te doen met de fiets…? Ongemakkelijk gevoel. Net geïnstalleerd en daar kwamen ze weer. Schuchter boden ze mij brood en water aan. Weg vooroordelen. Ik schaamde mij.
Dan eindelijk een leeg en door corona geteisterde eeuwige stad Rome. Op de kop af drie weken. Sneller dan ik verwacht had. Maar het liep allemaal goed. Op de camping bleek de fiets opgehaald te kunnen worden. Fantastisch, had mij al voorgenomen ook weer terug te fietsen. Paar dagen later, na obligate foto op het St. Pietersplein, weer in slechts 3 uur tijd terug in Hoorn. Tja, zo gaat dat…
Fietsen, wat een genot. Flink buffelen af te toe, maar toch minder vermoeiend dan na een dag met een rugzak te lopen. De overeenkomst met het wandelen is dat je ook met het fietsen je hele hebben en houwen mee hebt. Van niemand wat nodig. Tent, eten, drinken, (op elke begraafplaats is water te vinden) en dan het werkelijk ultieme gevoel van vrijheid, onafhankelijk te zijn. Zomaar je tent ergens opzetten, restaurantje opzoeken of zelf je potje koken. Soms bezweet en geen douche of meertje te vinden om te wassen. Het spannende gevoel als je je slaapzak oprolt, dat je nog niet weet waar je s ’avonds slaapt. En niet te vergeten het borreltje na een dag hard werken, genieten op een luxe kampeerstoeltje.
Eindredactie: Sandra Röling